Blog

Kamila Kokoszka – z wykształcenia historyczka, tłumaczka, obecnie aktywna zawodowo w obszarze marketingu w międzynarodowej firmie. Zaangażowana w aktywizm na rzecz kobiet, w tym kobiet z niepełnosprawnością, również w sprawy społeczne związane z kwestią mieszkalnictwa i prawami lokatorów w Warszawie, w której mieszka od ponad dekady:

Kobiety z niepełnosprawnością nie są monolitem, różnimy się od siebie nawzajem pod względem rodzaju i stopnia niepełnosprawności; jak i w kwestii naszych doświadczeń, wychowania, miejsca pochodzenia, wieku, światopoglądu, systemu wartości. Dlatego tak ważne jest szukanie przestrzeni do dyskusji, porozumienia i wypracowywania wspólnych postulatów, które, wypowiedziane wspólnym głosem, będą miały szanse skutecznie wybrzmieć.

Anna Thieme, socjolożka, aktywistka, sojuszniczka kobiet z niepełnosprawnościami; na co dzień związana ze Stowarzyszeniem Centrum Wolontariatu oraz Fundacją Centrum Pozytywnych Zmian:

Zależy nam, aby problem krzyżowej dyskryminacji związanej z płcią jak i niepełnosprawnością był badany, dyskutowany i rozwiązywany w Polsce.

Jako współautorka alternatywnych raportów zarówno Społecznego Raportu Alternatywnego z realizacji Konwencji o prawach osób z niepełnosprawnościami w Polsce (2015) oraz konsultantka Grupy Ekspertów do spraw Przeciwdziałania Przemocy wobec Kobiet i Przemocy Domowej (GREVIO) -2021, wiem, że mimo prób badania i nagłaśniania problemów ochrony praw kobiet i dziewcząt z niepełnosprawnościami, nadal niewiele się zmienia.

Elżbieta Kujawa, kobieta (z niepełnosprawnością), Pełnomocnik Regionalny FAR:

Kobiety z niepełnosprawnością są grupą szczególnie narażoną na dyskryminację społeczną. Funkcjonujące w społeczeństwie stereotypy często powodują, że odbiera się im prawo do realizacji w typowych kobiecych rolach, postrzegając je jedynie przez pryzmat niepełnosprawności.

Dr Magda Szarota, badaczka, aktywistka oraz fotografka, współzałożycielka pierwszego stowarzyszenia kobiet z niepełnosprawnościami w Polsce, współtwórczyni Humanity in Action Polska, członkini Artykułu 6.:

“Kobiety z niepełnosprawnościami są z jednej strony jedną z najbardziej dyskryminowanych mniejszości a z drugiej jedną z najbardziej zróżnicowanych oraz pełnych potencjału społeczno-politycznego grup w Polsce.

Niestety te aspekty nadal są w dużej mierze omijane szerokim łukiem w ramach głównego nurtu działań w trzecim sektorze. To oznacza również, że intersekcjonalna dyskryminacja ze względu na płeć i niepełnosprawność ale też zasoby aktywistyczne kobiet z niepełnosprawnościami wynikające z naszych doświadczeń, wiedzy i przemyśleń od dekad są na marginesie polskiego ruchu na rzecz praw człowieka i feminizmu. Tymczasem prawa kobiet z niepełnosprawnościami to prawa człowieka a doświadczana przez nas intersekcjonalna dyskryminacja jest sprawą feministyczną.

Małgorzata Peretiatkowicz, socjolożka, trenerka, ekspertka ds. dostępności, na co dzień związana z Fundacją TUS:

To bardzo ważne aby kobiety z niepełnosprawnością zaczęły głośno mówić o swoich problemach i sposobach ich rozwiązania. To one wiedzą najlepiej jak ciężko jest doświadczać utrudnień wynikających z płci i niepełnosprawności w tym samym czasie.

Przez bardzo długo osoby z niepełnosprawnością nie były postrzegane jak osoby posiadające płeć. Miedzy innymi dzięki Konwencji ONZ o prawach osób z niepełnosprawnością coraz głośniej mówi się o prawach kobiet i dziewcząt z niepełnosprawnością, o szczególnych poziomach dyskryminacji, które ich dotykają, o wyzwaniach dnia codziennego. Rozmowa o prawach kobiet jest w Polsce bardzo trudna a co dopiero rozmowa o prawach kobiet z niepełnosprawnością – o ich prawie do decyzji o ich własnym życiu we wszystkich jego aspektach. Rozmowa ta jest niezbędna do poprawy jakości życia kobiet z niepełnosprawnością, a realizacja postulatów przez nie wypracowywanych jest kluczowa dla naszej demokracji.